Ως μητέρα και εγώ αντιμετώπισα την δυσαρέσκεια και απορία των παιδιών απέναντι στην εργασία μου, και τις επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις: Γιατί μαμά είσαι στην δουλειά και όχι εδώ; Είναι πιο ωραία στην δουλειά απ’ ότι στο σπίτι με εμάς; Αγαπάς πιο πολύ τους άλλους; Γιατί βοηθάς τους άλλους; Τι τους συμβαίνει μαμά; Μην πας σήμερα στην δουλειά, έχω εγώ ένα πρόβλημα που θέλω να σου πω. Και πολλά ακόμα που οι περισσότεροι γονείς θα ταυτιστούν.Σαν γονείς συνήθως μας καταβάλλουν ενοχές, θλίψη και αγωνία για το πως να διαχειριστούμε αυτές τις καταστάσεις ώστε τα παιδιά μας να μην νιώσουν εγκατάλειψη. Οι πιο κοινές απαντήσεις είναι “ούτε εγώ θέλω να πάω στην δουλειά, δεν περνάω καλά εκεί, θα προτιμούσα να ήμουν εδώ, χρειαζόμαστε τα χρήματα, κτλ” . Έχετε αναρωτηθεί όμως ότι με αυτές τις απαντήσεις τελικά μπορεί να περάσουμε λάθος μηνύματα; στην αρχή άμα το σκεφτούμε ίσως να δίνουμε την ικανοποίηση στο παιδί μας ότι αναγκαζόμαστε να είμαστε κάπου αλλού και ότι προτιμάμε να είμαστε σπίτι μαζί τους. Εν μέρη σωστό αλλά μήπως πλάθουμε τους επόμενους “δυστυχισμένους” και ανικανοποίητους εργαζόμενους; Αν αναρωτηθούμε ότι σχεδόν τη μισή ζωή μας την περνάμε στην εργασία μας τότε πως περιμένουμε ως ενήλικες τα παιδιά μας να νιώθουν για την εργασία τους όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε δυσαρεστημένοι;
Για αυτό λοιπόν καλύτερα να ανταποκριθούμε κάπως διαφορετικά στις ανησυχίες και δυσαρέσκεια των παιδιών μας απέναντι στην εργασία μας. Αν είναι σε ηλικία που πηγαίνει σχολείο μπορούμε να παρομοιάσουμε την εργασία με το σχολείο. Πρώτα ας ρωτήσουμε το παιδί μας τι νιώθει λόγω της απουσίας μας, στη συνέχεια ας μπούμε στην διαδικασία να εξηγήσουμε την φύση της εργασίας μας με λόγια που αρμόζουν για την ηλικία τους, τι προσφέρει η εργασία μας και πιο σημαντικό, τι μας ευχαριστεί στην εργασία μας. Έτσι δημιουργούμε ένα πρότυπο που το παιδί μας θα θέλαμε να ακολουθήσει. Μοιραστείτε μαζί με το παιδί σας την ημέρα σας, συζητήστε τι καλό κάνατε και που ίσως δυσκολευτήκατε, πως πέρασε εκείνος/η στο σχολείο και τι αντιμετώπισε. Τέλος κλείστε την συζήτηση λέγοντας ότι τον/την σκεφτόσασταν συνέχεια και ανυπομονούσατε να περάσετε χρόνο μαζί συζητώντας την ωραία ή ακόμα και δύσκολη ημέρα σας ο καθένας στην εργασία του.