«Δεν θέλω να διαβάσω, δεν θέλω να μαζέψω το δωματιό μου, δεν θέλω να κοιμηθώ τώρα!» είναι συχνές απαντήσεις των παιδιών στις δικές μας εκκλήσεις. Σαν γονείς, προσπαθούμε με διάφορους τρόπους να ακουστούμε, αλλά συχνά χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα και νιώθουμε ότι εξαντλούμαστε από την υπερπροσπάθεια. Χάνουμε την ψυχραιμία μας και οι εντάσεις μας στερούν την δυνατότητα να απολαύσουμε το κοινό μας (περιορισμένο πλέον) χρόνο. Βλέπουμε τα παιδιά μας να μας συμπεριφέρονται με επιθετικότητα και θυμό και σταδιακά, μας αγνοούν ή μας αποφεύγουν. Ανησυχούμε ότι είμαστε ανεπαρκείς στο να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τον τρόπο που επιθυμούμε.
Ποιοι παράγοντες μπορεί να σχετίζονται με την συνεχή άρνηση ή αλλιώς, ανυπακοή του παιδιού μας;
- Κατά την πορεία ανάπτυξης του παιδιού, οι νοητικές ικανότητές του γίνονται πολυπλοκότερες, πιο σύνθετες και πιο αφαιρετικές. Παράλληλα, η ψυχο-κοινωνική ανάπτυξή του «προστάζει» την αυτονόμηση και την ανεξαρτησία του από το οικογενειακό περιβάλλον. Μέσα από την επίμονη άρνησή του για ό,τι τον αφορά, πειραματίζεται με το τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει, τι επιτρέπεται και τι όχι, ενώ ενίοτε αποζητά την προσοχή μας. Το παιδί διακατέχεται από μια εσωτερική ανάγκη να δει τα όριά του και κατ΄επέκταση να ορίσει την ταυτότητά του. Κατά τον Jean Piaget, ο οποίος έχει μελετήσει και εξηγήσει τη συμπεριφορά των παιδιών βασισμένος σε στάδια ανάπτυξης, πρέπει σαν γονείς να καταλάβουμε τα παιδιά μας βάσει των δυνατοτήτων τους και βάσει των περιορισμών της ηλικίας τους. Τα παιδιά 6 έως 12 ετών είναι στο στάδιο ανάπτυξης «συγκεκριμένης λογικής σκέψης» και θα πρέπει σε αυτό το στάδιο να μπορέσουν σταδιακά να καταργήσουν την εγωκεντρική επικοινωνία και να εκπαιδευτούν σωστά ούτως ώστε να κατορθώσουν να καταλάβουν τα αιτήματα των γονιών τους -και αυτό συμβαίνει όταν οι γονείς κατανοούν πρώτοι τα παιδιά τους.
- Η ποιότητα της σχέσης μας με το παιδί μας, ο τρόπος ανατροφής του και γενικότερα, οι εμπειρίες του παιδιού στο οικογενειακό περιβάλλον δύναται να σχετίζονται με την αρνητικότητά του. Όταν το παιδί νιώθει μόνο στην καθημερινότητά του, όταν μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον επικριτικό και τιμωρητικό ή σε ένα περιβάλλον επιεικές και με ελάχιστους ή ασαφείς κανόνες, ενδέχεται το παιδί μας να μην ακούει/υπακούει.
Τι μπορείτε να κάνετε, ώστε να εξομαλύνετε την αρνητικότητα του παιδιού σας;
- Σίγουρα, ο έπαινος, η επιδοκιμασία, οι λογικές επεξηγήσεις, τα σταθερά όρια και η θετική προσοχή στις δραστηριότητες του παιδιού, είναι κάποιες πρώτες παρεμβάσεις που μπορείτε να εφαρμόσετε για μια θετική αλλαγή.
- Επίσης, οι στρατηγικές ελέγχου και αυτό-ρύθμισης των συναισθημάτων, η εξάσκηση στην απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων, η εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση και η εκμάθηση τεχνικών διαχείρισης της συμπεριφοράς είναι σημαντικές παρεμβάσεις στα παιδιά μας, με αποτελεσματικότητα.
Σας περιμένουμε λοιπόν, να συζητήσουμε α) τί είναι αυτό που σας προβληματίζει στην συμπεριφορά του παιδιού σας, β) ποιοι είναι οι παράγοντες που επηρεάζουν την ικανότητα του παιδιού σας να ακούει & γ) ποια παρέμβαση είναι η πιο κατάλληλη στις ανάγκες σας.
Τελικός μας στόχος είναι η κινητοποίηση των παιδιών σας για την υιοθέτηση μιας θετικής συμπεριφοράς απέναντί σας.
Πιο αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με τις παρεμβάσεις μας:
- Οι στρατηγικές ελέγχου και αυτό-ρύθμισης των συναισθημάτων αποσκοπούν στο να αναγνωρίσουν τα παιδιά τα έντονα, αρνητικά τους συναισθήματα & να αυτό-ρυθμίζουν τα συναισθήματά τους.
- Η εξάσκηση στην απόκτηση κοινωνικών δεξιοτήτων στοχεύει στην εκπαίδευση σε τρόπους θετικής αλληλεπίδρασης ή/και σε δεξιότητες επίλυσης κοινωνικών προβλημάτων.
- Η εκπαίδευση στην ενσυναίσθηση. Τα παιδιά μέσα από παιχνίδια ρόλων, μαθαίνουν να είναι λιγότερο εγωκεντρικά, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τους άλλους και τις κοινωνικές καταστάσεις.
- Η εκμάθηση τεχνικών διαχείρισης της συμπεριφοράς στοχεύουν στο να μάθουν οι γονείς, τους παράγοντες που προηγούνται ή έπονται της συμπεριφοράς του παιδιού.