Σιωπή επικρατεί όλη την ημέρα στο σπίτι… Τα παιδιά μας στέκονται συνήθως σιωπηλά και μελαγχολικά μπροστά στον υπολογιστή είτε για το μάθημα της ημέρας είτε για να παίξουν κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι με φίλους τους. Η ενέργειά τους είναι μειωμένη, η ψυχική τους διάθεση πεσμένη και αυτή. Κάθε ημέρα είναι η επανάληψη της προηγούμενης ημέρας και της προηγούμενης εβδομάδας. Ενώ η προοπτική η επόμενη ημέρα να είναι διαφορετική, είναι αβέβαιη.
Μέσα σε αυτή την συνθήκη, όπου όλα δείχνουν στάσιμα, δυσκολεύονται να βρουν κάτι που θα τους τραβήξει το ενδιαφέρον και αυτό το κάτι θα τους βοηθήσει να γεμίσουν τις άδειες μπαταρίες τους. Κλείνονται στον εαυτό τους, κλείνονται στο δωμάτιό τους. Απομονώνονται στις σκέψεις τους. Λίγες είναι οι αφορμές που μπορεί να τα ξεκουνήσει από το κρεβάτι τους ή από την καρέκλα του γραφείου τους. Συνήθως αντιδρούν με επιθετικότητα ή πλήρη απάθεια στο τηλέφωνο που χτυπάει επίμονα ή στην οργισμένη φωνή της μητέρας για την ακαταστασία του δωματίου τους. Μετά από αυτή την στιγμιαία μετακίνησή τους επιστρέφουν στην γνώριμη θέση τους. Κάπως έτσι, συνεχίζεται η ημέρα… μέχρι που φτάνει η δύση του ηλίου και κλείνει ο υπερθερμασμένος υπολογιστής και κλείνει το φως του δωματίου τους …
Όσο κουρασμένοι κι αν νιώθουμε στο να αντιμετωπίσουμε τα νεύρα, την γκρίνια, ή την απάθεια των παιδιών μας, χρειάζεται να μην παραιτηθούμε από την προσπάθεια στο να σταθούμε δίπλα τους. Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τις υπερβολικές μας απαιτήσεις και ας επιτρέψουμε στον εαυτό σας να είμαστε πιο χαλαροί απέναντί τους. Αν θυμηθούμε κι εμείς την εφηβεία μας, μπορεί να μην επηρεαζόμαστε τόσο από τις αρνητικές αντιδράσεις των παιδιών μας, ειδικά τώρα που μας έχουν ανάγκη.
Ας διατηρήσουμε την ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει τώρα που είμαστε πιο κοντά στα παιδιά μας.