Δεν επιλέγω τυχαία να τοποθετηθώ με πιο γενικό όρο, και αυτό γιατί είτε ψυχική είτε οργανική όλα στα θέματα υγείας υπόκεινται. Με πρόφαση την τραγική εξέλιξη της μητέρας που διέπραξε θανατηφόρο έγκλημα και αυτοχειρία λόγω ψυχολογικών θεμάτων που αντιμετώπιζε θέλω να γράψω για αυτούς τους γονείς που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις αλλά και για το κατάλληλο/ακατάλληλο περιβάλλον τους. Όταν γίνεσαι γονέας είσαι ήδη χαμένος και μπερδεμένος με τις καινούργιες ευθύνες πόσο μάλιστα να σου ανακοινώσουν οι γιατροί ότι ως γονέας καλείσαι να είσαι και κάτι παραπάνω γιατί το παιδί σου πάσχει από “κάτι” (δεν θέλω να γίνω συγκεκριμένη) και θα πρέπει να πάρεις απόφαση πως θα διαχειριστείς, το παιδί, τον εαυτό σου και αν υπάρχουν και άλλα παιδιά στην οικογένεια.
Έχεις λοιπόν να αντιμετωπίσεις:
Ιατρικά θέματα
– γιατρούς, εξετάσεις, νοσοκομεία, θεραπείες, επισκέψεις, φάρμακα.
Κοινωνικά θέματα
– εκπαίδευση, δραστηριότητες, κοινωνικές επαφές, προκαταλήψεις, bullying, περιθώριοποίηση, επικοινωνία με φορείς και κρατικές διαχειρίσεις.
και Προσωπικά θέματα
– πως νιώθεις για όλα αυτά, πως σε αντιμετωπίζει ο περίγυρος, πως εσύ θα πρέπει να αντιμετωπίσεις το περιβάλλον σας, πως νιώθεις που όπου πας μπορεί να σε κοιτούν εσένα και το παιδί σου, πως είναι να βιώνεις αποτυχία καθημερινά, πως είναι η ζωή σου πλέον και τι ελεύθερο χρόνο επιτρέπεται να έχεις, συντροφική σχέση και πως την επηρεάζει, γάμος, πως θα φτιάξεις την ζωή σου σε περίπτωση διαζυγίου.
Να σιωπώ ή να μάχομαι; Να υποστηρίξω ή να τα παρατήσω; Ισορροπία; Ποια ισορροπία;
Μένει τόσο λίγος χρόνος να σκεφτείς τα προσωπικά σου θέματα που όποτε τα νιώθεις ή τα σκέφτεσαι συνήθως τα συμπιέζεις από φόβο, ανασφάλεια, άρνηση… Φοράς την μάσκα του δυνατού, του αλύγιστου, του προστάτη και αυτό γιατι αν δείξεις την αδυναμία σου και τις βαθιές σου σκέψεις μπορεί και να χάσεις την ακούραστη, ηρωική και αγέρωχη ύπαρξη σου. Και εκεί είναι που κάνεις το λάθος και μπορεί να μην ζητήσεις την βοήθεια και την υποστήριξη που χρειάζεσαι για να έχεις δυνάμεις και κουράγιο όχι μόνο να αντεπεξέλθεις αλλά να καταφέρεις ίσως και το ακατόρθωτο σε μερικές περιπτώσεις, την ίαση. Επίσης τι ωραίο πρότυπο για το παιδί που πάσχει, να μην βλέπει την όποια αδυναμία του ως κάτι που καλό θα ήταν να κρύψει αλλά ως κάτι που θέλει αντιμετώπιση με την κατάλληλη υποστήριξη και βοήθεια για βελτίωση.
Αν δεν το τολμήσεις η συναισθηματική μοναξιά θα παίρνει καθημερινά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Θα απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από τους κοντινούς σου ανθρώπους ακόμα και αν τους βλέπεις καθημερινά. Σκέφτεσαι, ποιος έχει το θάρρος πραγματικά να σε ακούσει χωρίς να σε κρίνει. Να σταθεί δίπλα σου χωρίς να απαιτεί. Μπαίνεις τελικά στο περιθώριο μόνος σου. Μελαγχολία. Κατάθλιψη. Νιώθεις διαφορετικός. Απομόνωση.
Η “απομόνωση” μπορεί να σε φέρει σε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και παράνοια. Θα μπορούσε να είναι μια αιτιολογία για την πράξη αυτής της μητέρας. Από το να βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα και να κρίνουμε καλό θα είναι να προσπαθούμε να “κοιτάμε” εις βάθος για να κατανοήσουμε την πολυσύνθετη και πολυδιάστατη “ζωή” του ανθρώπου πριν καταδικάσουμε. Έτσι θα προσφέρουμε υποστήριξη και πραγματικές υποδομές σε αυτόν τον πληθυσμό ώστε να μην ξανασυμβούν τέτοια τραγικά γεγονότα.