Με αφορμή την εξομολόγηση της Σοφίας Μπεκατώρου και ότι προέκυψε στην συνέχεια και με άλλες παρόμοιες υποθέσεις που αποκαλύφθηκαν ο κόσμος άρχισε να ξεσπά και να διχάζεται όσον αφορά αν όντως ήταν κακοποίηση ή γιατί μετά από τοσο καιρό;
Είναι αρκετά δύσκολο και επίπονο για την ίδια να αναβιώνει αυτό το παρελθόν και ποσό μάλιστα να το αποκαλύπτει δημόσια γνωρίζοντας την θύελλα των αντιδράσεων. Σε τέτοιες υποθέσεις συχνά το θύμα αναρωτιέται αν έχει μερίδιο ευθύνης, αν εκείνη προκάλεσε, γιατί δεν αντέδρασε διαφορετικά ώστε να το αποφύγει, τις προσωπικές και επαγγελματικές συνέπειες, ποιος πραγματικά θα την κατανοήσει και υποστήριξει, τον στιγματισμό που θα υποστεί και πολλές ακόμα σκέψεις που την οδηγούν στη σιωπή. Μια σιωπή όμως που πονάει και βγαίνει στην επιφάνεια σε μελλοντικές της σχέσεις και προσωπικά αδιέξοδα. Τα θύματα κακοποίησης περνούν από διαφορά στάδια μέχρι να ξεπεραστεί και χρειάζεται αρκετή ψυχική δύναμη για την αποτελεσματική έκβαση παρελθοντικών επίπονων βιωμάτων. Η θυματοποίηση δεν σταματάει στην πράξη αλλά και σε σκέψεις και συναισθήματα στην συνέχεια.
Μην ξεχνάμε βέβαια και πόσες προκαταλήψεις οι γυναίκες καθημερινά αντιμετωπίζουν που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την αποδοχή και παραδοχή της κακοποίησης.
Δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα για την ζωή της μέχρι σήμερα και που την επηρέασε, και μια τετοια απόφαση αξίζει την αναγνώριση μας όπως και την υποστήριξη μας για εκείνην και όλους που έχουν υποστεί κακοποίηση.
Η κοινωνία σήμερα αλλάζει και ευαισθητοποιείται και ας ελπίσουμε ότι θα είναι απόλυτα κατανοητό και στο μέλλον ότι η κακοποίηση είναι κακοποίηση, σε κάθε μορφή της και δεν υπάρχουν δικαιολογίες και ελαφρυντικά.